Божа, да не ў лютасці Сваёй выкрывай мене,
Не ў гневе Тваім пакарай мяне.
Бо стрэлы Твае пранізалі мяне,
Ты паклаў на мне руку Сваю.
Няма вылячэння плоці маёй ад гнева Твайго,
Няма супакою ў касцях маіх ад грахоў маіх.
Бо злачынствы мае перасягнулі галаву маю,
І цяжар гэты вялікі гняце мяне.
Смярдзяць і гніюць раны мае
Ад шалёнай утрапёнасці маёй.
Пакутаваў і знямогся зусім,
Увесь дзень наракаючы хаджу.
Бо нутро мае ў запаленні,
І няма вылячэння плоці маёй.
Саслабеў і сагнуўся да зямлі,
Выў ад пакут сэрца майго.
Божа, перад табою ўсе жаданні мае,
І кожны стогн сэрца майго перад Табой.
Сэрца мае ў замяшанні, пакінула мяне моц мая,
І святла для вачэй маіх — і яго няма ў мяне.
Сябры і суседзі мае сталі супраць мяне,
І блізкія мае ад мяне адышлі.
І ўзмацніліся шукаючыя душы маёй, і шукаючыя ліха мне дамаўляюцца
І падман увесь дзень задумляюць.
А я, як глухі, не чую,
І, як нямы, не адкрываю вуснаў сваіх.
І быў як чалавек не чуючы,
І не маючы ў вуснах сваіх адказу.
Бо на Цябе, Божа, спадзяваўся,
І ты пачуешы мяне, Божа мой.
Бо казаў: «Да не вясяляцца ворагі мае», —
Што, калі пахіснуліся ногі мае, на мяне пышацца.
Бо я і да пакарання гатовы,
Бо грэх мой заўсёды перад мною.
Беззаконне свае ўсім абвяшчу
І пакаюся ў грасе маім.
Ворагі ж мае жывуць і замацаваліся больш за мяне,
І памножыліся нянавідзячыя мяне без віны.
За дабро мае аддалі мне ліхам,
Дабраспачыны абылгалі мае.
Не пакінь мяне, Божа, Божа мой,
Не адыдзі ад мяне.
Паспяшай на дапамогу мне,
Божа ратавання майго.
Псалом 38
Кіроўцу хору. Ідыюмфу. Псалом Давіда.
Казаў, засцеражуся на шляху маім, каб не грашыць сваім языком,
Паклаў забарону вуснам маім, калі з’явіўся бязбожны каля мяне.
Знямеў і змірыўся і замоўк дзеля дабрыні сваёй,
І грэх мой да мяне вярнуўся.
Распалілася сэрца мае,
І ў разважаннях маіх узгарэлася полымя, і казаў у сабе:
Кажы мне, Божа, канец мой, і колькасць дзён маіх,
Да зразумею, колькі мне засталося жыцця?
Вось як пядзямі замерыў дні мае, і колькасць іх як нішто перад Табой,
Бо мітусня ёсць кожны чалавек жывы.
Як той прывід ходзіць чалавек і ўсё марна мітусіцца,
Багацее і не ведае, каму застанецца гэта.
І зараз хто надзея мая як не Ты, Божа?
І табою створана ўся існасць мая.
Ад усіх бяззаконняў маіх збаві мяне,
На пагарду бязбожнаму аддаў Ты мяне.
Знямеў і не адчыняў я вуснаў маіх,
Бо гэтак пажадаў Ты.
Аднімі ад мяне пакаранне Твае,
Бо ад Тваёй моцнай рукі знікаю я.
Выкрываючы беззаконне, пакараў чалавека,
І як павуцінне вытанчыў душу ягоную, бо мітусня ўсялякі чалавек.
Пачуй малітву маю, Божа, і маленне мае пачуй,
Убачы слёзы мае, бо я перасяленец і іншаземец у Цябе, як бацькі мае.
Дай палягчэнне мне, і супакой мяне
Перш, чым адыду і знікну.
Псалом 39
Кіроўцу хору. Псалом Давіда.
Калі цярпеў, то Бога чакаў,
І пачуў мяне, і пачуў маленне мае.
І выцягнуў мяне з рову пакутаў, як з балотнай ціны,
І паставіў мяне на цвёрдую зямлю, і накіраваў крокі мае,
І паклаў у вусны мае песню новую, песню Богу нашаму,
Убачаць гэта шмат людзей і ўстрашацца, і пачнуць на Бога спадзявацца.
Шчаслівы чалавек, што спадзяецца на імя Божае
І не глядзіць на мітусню і на шалёнствы марныя.
Шмат сатварыў Ты, Божа мой, і няма падобных да Цябе па цудах і думках Тваіх,
Узвяшчаю і кажу — ім ліку няма.
Ахвяры і прынашэнні не жадаеш Ты,
Вуха прыгатаваў мае, усеспаленняў за грэх не захацеў Ты.
Тады казаў я: «Вось я прыйду,
Як пісана ў світку пра мяне,
Выконваць волю, Божа мой, Тваю я пажадаў,
Закон Твой усярэдзіне нутра майго».
Я дабраўзвесціў праўду ў царкве вялікай,
І вуснам я сваім не забараніў, Ты ведаеш, Божа.
Праўду Тваю не схаваў у сэрцы сваім, і ратаванне Твае казаў,
Не схаваў дабрыню Тваю і ісціну Тваю сярод рады людзей.
Але Ты, Божа, не пазбаві шчодрасці Тваёй ад мяне,
Дабрыня Твая і праўда твая да будзе са мной.
Абышлі мяне бедоты шматлікія, і нагналі мяне бяззаконні мае, што цёмна ў вачах,
Памножыліся яны больш валасоў маіх на галаве, і сэрца мае мяне пакінула.